Poszczególne przypadki połączeń zarówno konstrukcyjnych, jak i niekonstrukcyjnych można rozpatrzyć na wiele różnych sposobów. Ostateczny wynik przeprowadzonych analiz zależy od wielu parametrów i zmiennych. Potrzebę wykorzystania wyżej wspomnianych wartości definiuje wybrany sposób projektowania i metoda obliczeniowa. W obecnie panujących realiach inżynierskich możemy wyszczególnić wiele takich metod postepowania w obliczeniach. Różnią się one miedzy sobą nie tylko metodyką, ciągiem logicznym czy wykorzystanymi współczynnikami, ale również dokumentami na podstawie których bazują. W programie EasyFix mamy możliwość wybrania konkretnej metody projektowania spośród szerokiego wachlarzu opcji, m.in. w modułach kotwowych, a także tych związanych z konstrukcjami betonowymi oraz drogami i mostami. Poniżej przedawniona została krótka charakterystyka większości z tym, które są najczęściej wykorzystywane w trakcie wykonywania inżynierskich obliczeń połączeń kotwowych i nie tylko.
Metoda projektowania EN 1992-4
Podstawą projektowania kotew w Unii Europejskiej, ale też na terenie całego kontynentu europejskiego jest norma EN 1992-4. Zapewnia ona uproszczone podejście do oceny odporności grup kotwiących na zniszczenie krawędzi betonu.
VEd ≤ VRd,c1.1
W związku z powyższym podczas analizy należy sprawdzić, czy obliczeniowa wartość siły ścinającej VSd nie jest większa od wartości nośności obliczeniowej VRd,c1,1. W tej metodzie, podczas oceny odporności na zniszczenie krawędzi betonu, zakłada się, że cała siła ścinająca działająca na element mocowany jest przejmowana tylko przez przedni rząd kotew, co często prowadzi do konserwatywnego obliczenia wytrzymałości krawędzi betonu.
Istnieją jednak przypadki, w których przestrzeganie tej normy w postępowaniu obliczeniowym nie wystarcza do znalezienia rozwiązań. W przypadku obciążeń statycznych, a także dynamicznych (np. sejsmicznych), norma EN 1992-4 obejmuje tylko ograniczoną liczbę układów kotew, z ograniczeniem do prostokątnego układu maksymalnie 3 na 3. Inne kształty i układy kotew nie są objęte zakresem normy EN 1992-4.
Obliczenia wg ACI 318-11
ACI 318-11 to amerykańska norma dotycząca projektowania konstrukcji żelbetowych. Obliczenia wykonywane na jej podstawie opierają się na metodzie stanów granicznych, a konkretnie SGN (Stan Graniczny Nośności) jest to sytuacja, w której sprawdzamy wartości sił wewnętrznych, wywołanych najbardziej niekorzystną kombinacją obliczeniową obciążeń.
Obliczenia na podstawie ETAG
System projektowania połączeń, mocowań i zakotwień w oparciu o wytyczne ETAG, czyli europejskie dokumenty oceny, które są obecnie sukcesywnie nowelizowane oraz przekształcane w EAD. Obliczenia wykonane na ich podstawie polegają na rozpatrzeniu najbardziej niekorzystnego przypadku dla najbardziej wytężonej kotwy lub zamocowania. Dokonując takiej analizy jesteśmy w stanie otrzymać bardzie korzystne wyniki, dalej będąc po bezpiecznej stronie obliczeń.
Wykorzystując metodę ETAG w programie EasyFix, uzyskujemy dodatkowe możliwości policzenia różnego rodzaju zamocowań. Przede wszystkim, cały moduł „Mury” oparty jest na tej metodzie projektowania, dzięki czemu jesteśmy w stanie policzyć wszelkie zakotwienia w różnych podłożach murowych. Oprócz tego, metodyka ta pozwala na obliczenie zamocowań z użyciem łączników ramowych.
Metoda obliczeniowa FIB SAG4 06
To mniej konserwatywne podejście do obliczeń niż tradycyjne projektowanie wg EN 1992-4. Metodyka ta równi się tym, że zakłada, iż wszystkie kotwy przejmą siłę ścinającą, a zniszczenie krawędzi betonu może nastąpić w jeden z poniższych przypadków:
- przez zniszczenie pierwszego rzędu kotew, jeśli połowa siły ścinającej działającej na element mocujący przekroczy nośność pierwszego rzędu kotew;
- cała grupa kotew może ulec zniszczeniu, jeżeli całkowita działająca siłą ścinająca przekroczy nośność ostatniego rzędu kotew;
Weryfikacja zniszczenia krawędzi betonu zgodnie z FIB jest zatem następująca:
VSd ≤ min {2VRd,c1.1 ; VRd,c1.2}
Ciąg myślowy zaprezentowany w tej metodzie projektowej oraz w powyższym równaniu jest często określany jako „podejście rozkładu siły ścinającej”, ponieważ cała grupa kotew bierze udział w przenoszeniu przyłożonego obciążenia na podłoże.
Metoda REDM
Inżynierska metoda obliczeniowa REDM (ang. Rawlplug Engineering Design Method) to procedura wykonywania obliczeń oparta na wytycznych ETAG oraz FIB.
Wytyczne ETAG oraz FIB w połączeniu z badaniami i wiedzą RAWLPLUG, umożliwiły nam opracowanie modeli obliczeniowych do szerszego zastosowania kotew mechanicznych i chemicznych. Obliczenia REDM wykorzystują dane produktowe zawarte w aprobatach, w tym ETA, oraz dane z innych testów, spoza procesu aprobacyjnego. Takie dane są zawarte w danych RAD (ang. Rawlplug Advanced Design).
RAWLPLUG gwarantuje poprawność obliczeń wykonanych metodą REDM.
Metoda obliczeniowa w modułach Konstrukcji betonowych PIRR
Projektowa metoda opracowana przez inżynierów Rawlplug – PIRR (ang. Post-Installed Rebars by Rawlplug) – to w pełni autorski sposób kalkulacji stworzony w oparciu, nie tylko o dokumenty techniczne i normy, ale także o inżynierską wiedzę i badania firmy RAWLPLUG.
Metoda ta pozwala na otrzymanie mniej konserwatywnych wyników, lecz dalej uwzględniając wszelkie wymagane współczynniki i warunki bezpieczeństwa. Dodatkowo, wykorzystując tą metodę projektowania, w programie EasyFix, w trakcie wprowadzania danych wyjściowych mamy możliwość zdefiniowania podłoża jako beton niespękany/spękany.
Obliczenia na podstawie danych tylko z ETA
Dodatkowa opcja “Tylko dane z ETA” ściśle ogranicza wykorzystywane dane do tych zawartych w danym dokumencie.
Wyłączenie tej opcji pozwala na lepsze wykorzystanie parametrów produktu wynikających z innych dokumentów, jak również danych RAD (RAWPLUG Advanced Design). Dane te są opracowane na podstawie testów, również w zewnętrznych instytucjach, oraz wiedzy i doświadczenia Inżynierów RAWLPLUG.
Masz pytania? Napisz do nas: Pomoc Techniczna Rawlplug
Już dziś zacznij projektować nami! – pobierz EasyFix
Dowiedz się więcej na rawlplug.com
Sekcja komentarzy
Udostępnij artykuł: